Stempeltje hier, stempeltje daar

We kijken er al weken naar uit en ook op de laatste verjaardagfeestjes is Moscow een veelbesproken onderwerp. Vandaag is het dan zover. Het voelt heel bijzonder als je vrienden besluiten om naar Moscow af te reizen om even deel uit te maken van je leven hier en om het jaar af te sluiten in een wereldstad dat de laatste tijd in opspraak is – al is het vooral dankzij onze verhalen over het Rode Plein. Als we de douane zijn gepasseerd is het verkrijgen van het registratiestempeltje dan ook prioriteit nummer 1. Overal vragen we ernaar, maar we krijgen voorlopig nul op rekest. Dan maar in de taxi, die via een omweg via de Moskouse landschappen in razendsnel tempo van links naar rechts over de weg raast. Het is me het ritje wel, maar we arriveren 'veilig' vlakbij ons appartement. Jammer genoeg is de taxi van de anderen doorgereden en dus zijn we voor even van elkaar gescheiden. Chaos! In de sneeuw met een temperatuur van -7 haalt Martijn dankzij de mobiele telefoon de gestrande reizigers op en glibberen we gezamenlijk het appartement in. ’s Avonds eten we een hapje bij de Uzbeek. Een inmiddels bekend adresje voor een goedkope doch prima hap, en waar de gangen van het diner onderbroken wordt voor optredens van glimlachende buikdanseressen. En ook hier staat op tafel een waterpijp, waar de Russen naast Vodka en kaviaar kennelijk ook verslaafd aan zijn geraakt. In de Uzbeek heerst vanavond een aparte sfeer dan we gewend zijn en maken aanstalten om alvast sfeer te proeven op het door sneeuw bedekte Rode Plein dat we morgen uitgebreid gaan ontdekken. We clubben nog even in een vage tent en duiken daarna ons bedje in, helaas nog zonder de beruchte stempel.